Танцувајќи околу отворен оган – по чија вина?

Копилињата не се во Атина, туку во Скопје.

Македонската дијаспора нема што да се меша во внатрешните работи на оваа земја. Нека инвестира свој капитал, па ќе има право на збор во актуелниов демократски форум.

Груевски нема повеќе ниту морален кредибилитет да биде претседател на ,,десничарскава‘‘ влада. Доколку имаше образ, на пример, немаше да им наметне на продавачите на зелените пазари данок на добивка. А економската криза не може да се преброди со интервенционизам, туку со политики на сингапурска влада. Значи, Груевски мора да си оди, а на неговото место да дојде вистински анти-Левијатанец.

Дури кога Македонија економски ќе зајакне ќе има капацитет да преговара со Грција и да изнуди од неа решение што и на нас ќе биде поволен.

Ние, практично, со националниот суверенитет имаме проблем и внатре. Радикалните крила во албанските политички опции треба безкомпромисно да бидат искастрени, макар и физички.

Сума сумарум, кога на народот ќе му се помогне да си го најде трасот кон економската благосостојба, ниту еден лидер, ниту една политичка партија, нема да може така лесно да манипулира со него, а тогаш ќе имаме ситуација кога практично ќе бидат снеможени и албанските лидери (терористи) да вршат терор врз сиромашкото албанско население заради интересите на албанската олигархија, вклучувајќи го тука и проектот за еден слободен економски регион – Голема Албанија, продуховен во национализам – како златен чар на една лага за братство меѓу Албанците (Доказ: Иако Косово доби национален суверенитет и независност, Албанецот што живее таму се‘ уште не ги почувствувал благодетите од тоа, туку тој останува да биде манипулиран и тероризан од шака ситни, богаташки души – самопрогласени за национални ослободители, а во суштина албански ,,Црвени Кмери‘‘!).